پاييز است
مدت هاست از مواجه با جمود واقعيت و صورت هاى عجيب شان هيجانزده مى شوم.
حضور زندگى در اين بى جان شده ها جريان دارد.
اما اين تكرار بى پايان بى جان شدن برايم تلخى مرگ را در پى دارد و اين مرگ چندباره عين زندگى ست.
تند باد زمستانى خورشيد را مى اندازد به دريا *
آدم معمولى اى هستم و همچون كودكى را مى مانم كه واقعيت هاى اطرافش را كشفى دوباره و چند باره مى كند. اينچنين به پيرامونم مى نگرم.
بى جان شده ها در اوج به انتها مى رسند و مجموعه حاضر بيشتر شبيه زندگى اين روزهايم و كسانى كه با انها مراوده دارم است.
پاييز است.
بهداد لاهوتى
* هايكو ژاپنى ( شوسكى)
طى قرون متمادى انسان ها با هراسى كه از طبيعت داشته اند به كنترل و تنظيم آن پرداخته اند و همزمان آنچه كه نياز داشته اند را از بطن طبيعت برداشته اند . هنرمند با انتخاب اشكال ارگانيك با بزرگ كردن و رنگ آميزى تند كه بخشى از رنگ هاى زندگى مدرن هستند، " قلمرو طبيعى" خود را به وجود آورده ؛ توليد شده از توده مواد همگن مصنوعى براى مصرف در جوامع تكنولوژيك امروز . لايه و طرح و شكل از همنشينى صدها قطعه به وجود مى آيد. همزمان درنگ و سكوت نيز قابل ادراك است. فضائى كه مجسمه از آن خود مى كند بخشى قابل درنگ در اين نمايشگاه است.
چيدمان هاى مفصل محصول آخر هستند و شايد نه، انتخاب آخر بر عهده بيننده است. با بهره گيرى از چيدمان قطعات هنرمند تصور و برداشت خود از مديوم مجسمه را، تبيين مى كند و در اين بازى مديوم مى تواندتا ابد كشانده شود. با دورى جستن از ارجاع و نمادگرايى، اين آثار نقيض (( باز نمائى)) هستند و وانمود نمى كنند كه چيزى غير از آن كه هستند، باشند. هيچ چيز در خود بيش از آنى نيست كه هست. با اقتباس از طبيعت، بهداد لاهوتى (( حاضر آماده هاى)) خويش را مى سازد و با چينش هاى غير معمول ولى حساب شده شك و ترديدهاى خود در اين زمانه ى ترديدها به نمايش مى گذارد.
